آخه من هیچی ندارم که نثارت بکنم
تا فدای چشمای مثل بهارت بکنم
می درخشی مثل یه تیکه جواهر توی جمع
من می ترسم عاقبت ، یه روز قمارت بکنم
من مثل شبای بی ستاره سرد و خالیم
خب می ترسم جای عشق ، قصه و رؤیا بکنم
تو مثل قصه پر از خاطره هستی ، نمی خوام
منه بی نشون تو رو نشونه دارت بکنم
تو که بیقرار دیدن شب و ستاره ای
واسه دیدن ستاره بی قرارت بکنم
مثل دریا بیقراری ، نمی تونی بمونی
من چرا مثل یه برکه موندگارت بکنم
تو بگو خودت بگو ، با تو بمونم یا برم
آخه من نمی خوام که تو رو غصه دارت بکنم
از من پرسید به خاطر چه
کسی زنده هستی؟ با اینکه دوست داشتم با تمام وجودم داد بزنم به خاطر تو...
ولی با این حال به او گفتم به خاطر هیچ کس...
از من پرسید پس به خاطر چه
زنده ای؟ با اینکه دلم داد می زد به خاطر دل تو...
ولی با این حال با بغضی
غمگین به او گفتم به خاطر هیچ چیز...
این بار من از او پرسیدم تو به خاطر چه کسی زنده هستی؟
در حالی که اشک در چشمانش جمع شده بود به من گفت:
به خاطر کسی که به خاطر هیچ زنده است...
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد 
طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم
یادمان باشد اگر این دلمان بی کس شد طلب مهر ز هر چشم خماری نکنیم
یادمان باشد که دگر لیلی و مجنونی نیست به چه قیمت دلمان بهر کسی چاک کنیم
یادمان باشد که در این بهر دو رنگی و ریا دگر حتی طلب آب ز دریا نکنیم
یادمان باشد اگر از پس هر شب روزیست دگر آن روز پی قلب سیاهی نرویم
یادمان باشد اگر شمعی و پروانه به یکجا دیدیم طلب سوختن بال و پر کس نکنیم
ولی آخر تو بگو با دل عاشق چه کنم؟ یاد من هست طلب عشق ز هر کس نکنم
گو تو آخر که نه انصاف و نه عدل است و نه داد دل دیوانه من بهر که افتاده به خاک
این همه گفتم و گفتم که رسم آخر کار به تو ای عشق تو ای یار به تو ای بهر نیاز
یاد من هست که د یگر دل من تنها نیست یاد من هست که دیگر دل تو مال من است
یاد من هست که باشم همه عمر بهر تو پاک یاد تو باشم و هر دم بکنم راز و نیاز
یاد تو باشد از این پس من و تو ما شده ایم هر دو عاشق دو پرستو دو مسافر شده ای
